Woensdag 7 februari
De klokken van de kerk van Stanzach luidde 7 uur. We genoten van de stilte ten huize Bergland. Nog nooit was het zo rustig. Laten we ze nog even liggen? Om 20 voor 8 vonden we het toch maar tijd om hen te wekken, want er wachtte ons vandaag een druk programma. Aarzelend kwamen de jongens de gang op en voorzichtig zetten ze de schooldans in. Ook de meisjes werden wakker en startten in slow motion de dag. 8.00 uur Het was opmerkelijk stil aan het ontbijt. Was het de vermoeidheid of de stress voor de skiwedstrijd? Sowieso beiden! Na het ontbijt met chocolade van de Milkakoe maakten we een lunchpakket klaar en startte onze drukke dag. Skikleren aan en op weg naar de skipiste. Onderweg bedisselden de meisjes welke outfit ze straks op ‘het afscheidsbal’ zouden aandoen. De jongens overlegden welk meisje ze zouden gaan uitnodigen voor de dans en ‘Hoe vraag je dat?’. Daar stonden onze monitoren klaar. Het was tijd voor de wedstrijd. Iedereen stond paraat. Geen enkele zieke nog te bespeuren. Iedereen kreeg een wedstrijdhesje aan en de skimonitoren boorden de paaltjes in de grond en bevestigden de vlaggetjes voor de slalomwedstrijd. De eerste groepen bestegen de bananenlift, sommige met knikkende knieën en keerden al slalommend achter hun skimonitor naar beneden. Na enkele keren oefenen …… de echte wedstrijd! In razende vaart scheurde de een na de ander naar beneden. Ongelooflijk, wat een snelheid, wat een prestaties en dat na amper 1 weekje oefenen. We stonden perplex! Niemand kwam ten val. Om te weten wie de kampioenen zijn, moeten we nog wachten tot morgen. Zijn jullie benieuwd? Wij zijn er alvast van overtuigd dat iedereen op zijn manier kampioen is omwille van de enorme inzet de voorbije dagen. Iedereen volhardde , niemand gaf op. Een dikke pluim! Na de wedstrijd gingen enkele groepen nog naar de ankerlift, de anderen daalden de helling aan de bananenlift verder af en maakten zelfs een afdaling door het bos. 12.00 uur: einde skiles! Skilatten en stokken inleveren bij de materiaalmeesters, nog even langs juf Marleen voor een heerlijke wafel en terug naar Bergland. Snel omkleden en weer naar beneden want de bus stond al klaar. Deze laatste bracht ons naar de Köningsschlösser Hohenschwangau. Het kasteel van Lodewijk II van Beieren. Tijdens de rit langs de Lech genoten we van de schoonheid van de natuur in Oostenrijk en Duitsland (want daar ligt het kasteel). We zagen zelfs gletsjers en nog tal van ajuinenkerkjes. Vraag maar eens aan je kinderen vrijdag wat de betekenis is van zo een ajuintoren. In Schwangau aangekomen, eerst ons lunchpakket verorberen, nog wat groepsfoto’s en sfeerbeelden maken om dan aan de lange tocht naar boven te beginnen. Wie heeft het ooit in zijn hoofd gehaald om op die hoogte zo een reusachtig bouwwerk neer te zetten. Gelukkig was de rondleiding Nederlandstalig, behalve voor meester Kristof. Zijn toestel schakelde op één of andere mysterieuze manier over op een Aziatische taal. Er waren dan ook heel wat Aziaten die een bezoek brachten aan het kasteel. Volgens sommige kinderen hebben alle Aziatische dames hetzelfde kapsel. Tijdens het bezoek hoorden we menige oooooh’s en waaw’s. We hoorden allerlei opmerkingen over het interieur van de koning. De badkamer kon op niet veel bewondering rekenen. Waar was het bad?? Tussendoor zei ook iemand: ‘Dat waren zeker allemaal slanke mensen die hier woonden, want met al die trappen en die hoogteverschillen en die grote en vele kamers hadden de mensen toch geen kans om dik te worden.’ Iemand anders zei: ‘Ik zou hier zeker geen poetsvrouw willen zijn.’ Een andere opmerking: ‘Verstoppertje spelen, lijkt me hier wel leuk. De kans dat je gevonden wordt, is heel klein.’ Na nog een laatste groepsfoto voor het kasteel daalden we terug af naar het dorpje Schwangau. Daar stond de bus op ons te wachten. Onderweg verwittigden we de kookouders dat we in aantocht waren en grote honger hadden. Het rook dan ook heerlijk toen we arriveerden in Bergland. Broccolisoep en daarna kroketten met vidé en rauwkost. Ludo, onze kok, kon niet volgen met kroketten bakken. Het ging allemaal vlotjes naar binnen bij ons helden van deze week. Iemand vertelde: ‘Ik heb mijn mama gevraagd om dit klaar te maken als ik thuiskom. Nu ga ik misschien toch iets anders bestellen. Als nagerecht kregen we fruitsalade of chocopudding. Moeilijke keuze voor sommigen. Juf Yasmine vond ergens onderaan in haar rugzak nog een brief van Hazel om de leerlingen een toffe vakantie te wensen. In alle drukte was dit uit haar gedachten gegaan. Ze las hem voor en iedereen (ook die van het zesde leerjaar) vond dit geweldig . Al de leerlingen waren blij verrast. Hazel, bedankt! De meesters hadden ook nog een leuke verrassing. Als de leerlingen van het 6de leerjaar zich de rest van het schooljaar zo goed gedragen als nu, mogen ze de meesters kaalscheren op de proclamatie. Dit gaat zeker lukken. Dus…. Bij de start van het groot verlof 2 kale meesters! De opening van de avond gebeurde door de plaatselijke K3. Dit was een leuke verrassing. Daarna volgde het swingpaleis. De Regi’s gingen met de overwinning aan de haal. De limbo en de stoelendans zorgden voor het puntenverschil. Na een korte pauze startte de fuif. Alle remmen gingen los en niemand was nog moe. We volgden de leerkracht tot aan het dessertbuffet/chips/fruit/koeken/… maar waar zijn nu die ski’s? Na het laatste lied gingen we richting bed, maar meester Kristof vond het toch weer nodig om terug te keren met de hele bende en zette de boel terug op stelten. Om 23.10 uur startte de nachtrust voor iedereen. De enige bassen die we nu nog hoorden, was het gesnurk van meester … J Dit is tevens het laatste bericht van de blog aangezien we morgenavond in de bus richting België zitten. Bedankt om ons te volgen. Bedankt om zo plezante leerlingen met ons mee te geven (en dat is niet om te overdrijven), bedankt om jullie kinderen aan ons toe te vertrouwen, … Excuses voor de vorige editie. Bij het ter perse gaan van de blog, merkten we deze morgen op dat Dries Vaesen er vanonder was gemuisd bij de kamerfoto. We hebben onderaan een goedmakertje!
De vermoeidheid trad Bergland binnen. Om 7.30 uur nog geen leven, dus besloten we de muziek pas door de luidsprekers om 7.50 uur te jagen. Heel Stanzach meteen uit de veren, maar bij ons bleef het op de meisjesverdieping opmerkelijk stil. De jongens waren wel onmiddellijk paraat. Zij dansten door de gangen. De schwung zat er meteen in. Op naar nieuwe avonturen. De kookploeg zette voor iedereen een hard gekookt eitje klaar. Lekker! Voor degenen die dit niet lustten waren er uiteraard de gebruikelijke boterhammen met choco, confituur, smeerkaas, boterhamworst, salami of kaas. De tweede groep vertrok op wandelzoektocht. Enkelen waren blij verrast door de mooie huizen met houtsnijwerk die ze tegenkwamen. We stelden vast dat deze groep vlotter zijn weg vond door Stanzach, want ze waren sneller terug in het heem. Was het omdat het vandaag vooral meisjes waren?? Alexander vertelde de kinderen een leuk weetje van een muurschildering onderweg en verschillende kinderen waren de SPAR en/of de Post binnengegaan om hun kennis bij te schaven. De overige leerlingen knutselden hun souvenir en gingen onder de douche. Er werden prachtige kleurplaten gemaakt. Enkele kinderen zorgden voor een mooie geste met een tekening en een tekst voor de kookouders. Ze waren blij verrast en pinkten een traantje weg. De kinderen zijn enorm dankbaar voor het lekkere eten. Jullie hebben nog enkele dagen de tijd om te oefenen, want het zal niet makkelijk zijn hen te evenaren. Je kan nog een snelcursus volgen op Njammie TV. Onze zieken kwamen ook eens om het hoekje loeren. Zij hebben de nacht goed overleefd en hebben heel wat slaap ingehaald. Op hun menu stond beschuit met eventueel een beetje confituur. De chocomelk werd voor hen vervangen door uitgebluste cola. Het skiën in de namiddag lieten ze nog even passeren, zodat ze zich konden prepareren voor de wedstrijd van morgen en het rodelen later op de avond. In tussentijd speelden ze in het huis enkele gezelschapsspelletjes, douchten ze zich uitgebreid en sloegen enkele babbeltjes met de kookouders. Skigroep 1, 2 en 3 gingen om 14 uur onmiddellijk naar de ankerlift. Waarschijnlijk hebben jullie ons wel zien passeren of zien vallen?! Het was een hele belevenis om die steile piste af te dalen. Blijkbaar niet alleen om ze af te dalen, maar ook het naar omhoog gaan was ‘gene kattenpis’. De materiaalmeesters daalden met de slee naar beneden tot aan de moeilijke piste, zetten zich op een stoeltje in de zon en genoten met een Almdudler (een Oostenrijkse kruidenlimonade) van het prachtige uitzicht en onze skigroepen. Top om zien: kinderen die nog nooit op latten hebben gestaan en nu na 4 oefendagen al op de zwaarste piste staan! Sjiek!! Ook skigroep 4 stond op het hoogste punt van de bananenliftpiste. Ze verkenden de piste in alle uithoekjes, slalomden tussen de vlagjes door, stopten op commando, … Ook zij gaan met rasse schreden vooruit, ongelofelijk! Monitor David valt erg in de smaak (voor zijn uitleg hé). Bij de terugkomst van de skipiste namen we de lesbundels bij de hand. Met heel veel enthousiasme (yeah right) grepen de leerlingen naar hun pen. Het dagboek vulden we in en een inleiding over de kastelen werd gegeven. ‘s Avonds aten we aardappelen met spinazie en een dubbele vissticks. Zoals elke maaltijd stonden er ook nog sausjes en kommen met tomaten en sla gereed. Opnieuw startten we met de les over verschillende sneeuwsporten. Wat is bijvoorbeeld biatlon, skeleton, …? “Amai, zijn er zoveel soorten?” kregen we te horen. Toch voelde je een soort van spanning in de zaal, want binnen een halfuurtje vertrokken we naar de piste om te rodelen. “Hoe moet dat nu, dat rodelen?”, “Gaat dat snel?”, “Hoe moet je dan sturen?” De ene vraag na de andere volgde. We vertrokken daarom ook al een beetje eerder. De skipiste lichtte letterlijk voor ons op. We zagen de laatste skiërs in de verte naar beneden komen. Daar daagde een monstertruck voor ons op. Een bombastische sneeuwtractor op rupsbanden deed zijn grote lichten aan en toeterde voor de start. Vele ‘waaauws’ en ‘whooows’ werden uitgeschreeuwd. De sleeën haakten we in de musketons van het touw en hupla naar omhoog! We gaven nog gauw een korte uitleg voor alle veiligheid en daar vertrok het eerste duo! “Hoe sjiek!!” “Oh my God!!” “Vies stijl!!” “Fucking hell jong!!” deze uitspraken vlogen in het rond. Na 3 afdalingen zat het er voor ons op. Een herinnering om nooit nog te vergeten! Bij thuiskomst kregen de kinderen nog een koekje en een drankje naar keuze. Nadien was het bedtijd voor diegene die wilden, anderen kregen de kans om nog een alfabetquiz te spelen. Om 21.45 uur was het ook voor deze spelers tijd. We hebben weer heel wat om over te dromen. En dat is nu net iets wat wij gaan doen. Tot morgen (waarschijnlijk gaat de blog morgen nog iets later verschijnen, want er is ……party!!!) Plopperdeplopperdeplop,
Goeiemorgen! Wat was me dat? Om 7.30 uur werd het weklied geluid, maar het leek alsof het nog maar 5 uur in de ochtend was. “Ik lag nog zo vredig te slapen en plots dat lied!” vertelde men ons. “Oh my god is het nu al tijd?” stelden enkele meisjes de vraag. Inderdaad onze dag begon. Nog nooit was het deze week zo stil in de ochtend als vandaag (yes). Toch was er nog een jongen uit het zesde die meteen de deur uitvloog en zijn dancemoves kwam tonen. Hij animeerde op een gegeven moment de hele bende! Früstuck (ontbijt) werd verorberd met daarbij een yoghurtje. Tijd om de tocht naar de skipiste aan te vatten. Het zonnetje stond aan de lucht, maar desondanks was het -8°C. Dikke kledij konden we dus wel verdragen. Via de afdaling staken we het zijriviertje over om alzo het dorp te doorkruisen. Nog even stijl bergop en daar stond het schuurtje met skilatten op ons te wachten. We stonden allen versteld hoe vlot dat aandoen van die lompe latten wel niet verliep. Bravo!! Juf Yasmine begeleidde groep 4 eerst nog op de babylift, maar op een kik en een mik stonden ook zij voor de eerste keer deze week op de bananenlift. En ja hoor dat verliep daar vlekkeloos. Skigroep 3 en 2 temde onmiddellijk de 2e hoogste piste en deden niet veel later al jumps en pirouettekes. Skigroep 1 vertrok meteen naar de ankerlift en bestegen de allerhoogste toppen van Stanzach. We geraken allemaal stilletjes aan klaar voor de wedstrijd van woensdag. Tijdens de skilessen ontstaan er ook heel wat anekdotes waarbij we het dan uitbulderen van het lachen, maar dan zitten wij (de leerkrachten) hier ’s avonds: “Wa was da nu weer juist?” We moeten toegeven: zo veel toffe momenten, maar dat onthouden is vaak een probleem. Jullie kinderen zullen die wel allemaal vertellen als ze thuis zijn. We merken wel een opvallende groep op tijdens de schischüle. Er is namelijk een subgroep ontstaan in SBS De Hoeksteen, namelijk: De Bende van Ellende! Wat dat allemaal inhoudt? Elkaar eens uitdagen om sneller te gaan dan de ander, grappen maken van ’s morgens tot ’s avonds, punten tellen bij valpartijen, … We kregen ook te horen dat skigroep 1, 2 en misschien ook 3 morgennamiddag vanaf 14.00u (waarschijnlijk iets later) de moeilijkste piste gaat afdalen. Livestreams aan dus!! Net toen we onze skibotten en –latten hadden uitgedaan en klaarstonden om terug naar het heem te gaan, moesten er nog enkele ‘Lore’-jassen naar het toilet. Vandaag aten we om 12.30 uur pasta met tomatensaus en balletjes. Deze ging er vlot in. Om 14.00 uur stonden de bussen klaar om ons naar de Jochelspitze te brengen. Deze hoge berg (1800 meter), gelegen in de gemeente Bach, bedwongen we niet te voet of met een ankerlift, maar we werden in echte stoeltjesliften naar boven gesleept. Wat een prachtig uitzicht!! De gieren zweefden door de lucht, de zon schitterde op de vele besneeuwde bergtoppen rondom en de ijzige stilte deden velen van ons genieten. Bovengekomen haalden we de schepjes of glijzakken boven (we zagen vernieuwde versies, zelfs een sneeuwopblaasbandboot of zoiets) en kon de show beginnen. De ene glijpartij na de andere volgden elkaar op. De sneeuw stoof op. Sneeuwvlokken belandden op hun gezicht. Koud, maar toch wel een goede verfrissing, want wie naar onder gleed moest natuurlijk ook weer omhoog. Een hele calvarietocht! De busrit naar beneden ging vlot. De ene haarspeldbocht na de andere namen we en zo kwamen we terug in onze hometown Stanzach. En toen begon het. In de bus van juf Marleen en meester Kristof stapten ze uit met een zakje en ook in de bus van juf Yasmine en meester Danny zagen we dat er ook geveegd werd op de vloer. Enkele zieken dus. We vingen ze goed op, stopten ze goed op tijd in hun bedje en tussendoor passeerde ook de dokter. De nodige medicatie dienden we toe en de dikke knuffels gaven we natuurlijk ook. Niet ongerust zijn, we hebben het onder controle. De avond ging voor de anderen gewoon verder. Na een brood- en soepmaaltijd werd er tijd gemaakt voor een mailtje van de tuties van het 3e leerjaar. We hoorden dat het stil was op onze school zonder 5 en 6. Meester Kurt moet wel nog een beetje lesgeven over de fauna en flora in Oostenrijk, want ijsberen zitten hier niet. Maar toch: Dankjewel allemaal! Er kwam ook een hele stapel post toe. Sommige kinderen hadden zelfs geen tijd om dit allemaal te kunnen lezen. Vanavond konden de kinderen kiezen voor een kienavond of een avontuurlijke fakkeltocht. De fakkels werden uitgedeeld en we konden starten. De dikste fakkels waren natuurlijk zeer in trek, maar de dunne bleken achteraf de beste te zijn. Zo zie je maar, wie het kleine niet eert is het grote niet weert. De tocht over een kleine 8 km had een serieus stijgingspercentage. Een hoogte van 400 meter werd overwonnen. Helaas moesten we op een gegeven moment op onze stappen terugkeren, want het wandelpad was niet meer begaanbaar. Jammer, want we waren op slechts 200 meter van het keerpunt. Bij het kienen vlogen de prijzen de deur uit. De winnaar van een rij of een kaart werd beloond, maar ook diegene links en rechts van hen deelden mee in de roem. De kookouders vielen ook regelmatig in de prijzen. Zij speelden mee voor de zieken die in hun bed lagen te rusten. Uiteindelijk kreeg iedereen een prijs, ook de wandelaars die binnen kwamen vallen. Bedankt Jeka! Om 21.45 uur vielen enkele oogjes dicht en was het tijd om onder de dekens of in de slaapzak te kruipen. Slaap zacht iedereen en tot morgen. Omdat het nog heel stil was op de kamers vanmorgen hebben we iets langer gewacht om de leerlingen te wekken. Om 7.40 uur stonden de leerkrachten weer te shaken op de ochtendtune. Hier en daar verschenen de eerste hoofden in de deuropening en voorzichtig dansten ze mee in de inkomhal. Toen om 8.00 uur het lied voor de tweede maal door de gangen schalde was iedereen duidelijk al beter wakker en danste iedereen vrolijk mee. De toon was gezet voor weer een heerlijke dag. Na het ontbijt werd het dagboek weer ingevuld en lichtte meester Kristof het programma van de dag toe. Een halve groep vertrok in groepjes van telkens 4 leerlingen op zoektocht in Stanzach. De overige leerlingen knutselden onder leiding van juf Yasmine een souvenirtje. Er kwam wat glitter aan te pas. Sommige leerlingen schitterden na afloop zowel letterlijk als figuurlijk. Ondertussen werden de postkaarten gekozen en geschreven. Morgen worden ze verstuurd. Hopelijk belandden ze tijdig in jullie brievenbussen. De kookploeg wordt blijkbaar zeer gewaardeerd, want op heel wat kinderen hun postkaart prezen ze het eten. Ondertussen kwam een medewerker van Jeka die naar België terugkeerde ook de brieven ophalen. Ze brengt ze morgen binnen op het schoolsecretariaat. Dus… jullie mogen morgen de brief ophalen op school. Alleen maar goed nieuws, want alles verloopt hier vlekkeloos. Voor de leerlingen die op verkenning gingen in Stanzach waren de opdrachten precies moeilijker dan verwacht, want het duurde heel lang vooraleer de eerste groep terug in Bergland verscheen. Toch kwamen we weer heel wat aan de weet: zo deed iemand aan suikerskiën (allemaal druivensuiker in de zak voor energie), heet het beeld op het kerkplein George der Drachentöter en is slagerij in het Duits ‘Metzegerei’. Onder het gemeentehuis ligt een ‘Schiesschüle’, wat dat is volgens enkelen hou je niet voor mogelijk, maar wel leuk gevonden. Precies stonden er opnieuw 3 wijzen voor ons. Schies komt van het Engelse woord ‘cheese’, dus waarschijnlijk is dat dan een kaaskelder. Een plaats waar kazen rijzen. Of misschien is het een skischool voor indoor te oefenen. Het gissen begon. Uiteraard weten jullie al langer dat het een schietschool is. Net voor we aan tafel wilden gaan voor het middagmaal kregen we de melding dat de poetsploeg gearriveerd was. Alles moest dus van de grond, zodat de kamers een grondige beurt konden krijgen. Meester Danny haalde zijn beste Duits boven om de instructies van de poetsploeg te bevragen. Hij kreeg echter alleen maar verbaasde gezichten. Was zijn Duits toch niet zo goed als hij dacht?? De opheldering kwam toen één van de poetsvrouwen zei: Kan het misschien in het Nederlands?? Middagmaal: erwtensoep, aardappelen, wortelen en erwten, cordon blue. Nog gauw naar het toilet en dan hoog tijd om naar de skipiste te vertrekken. By the way, de toiletten hier zijn zeer speciaal. Je …. valt dus gewoon op een plateau. Echt bizar! Terug naar de orde van de dag. De materiaalmeesters bleven vandaag in het heem om de kookouders te helpen en wat gezelschapsspelletjes te spelen. We moesten dus vandaag zelf zorgen voor de verdeling van het skimateriaal. Net op tijd waren we klaar. Dezelfde skileraars van gisteren doken op in hun rode skiplunje. De eerste groep ging vlotjes via de babylift naar de bananenlift en dan in 1 ruk verder naar de ankerlift. Spannend! Het lukte ze allemaal. Iemand probeerde de lift mee te nemen. Dit zorgde voor een scheur in de skibroek, maar geen nood met naald en draad werd dit euvel verholpen. We zijn ook voorzien van reservemateriaal, dus morgen kan er weer vlot geskied worden. Na de chocomelk en een chocoladewafel, startte de les begrijpend lezen. De jongen die in zijn tijd op sneeuwklassen ging, beleefde ongeveer dezelfde dingen als wij nu. Het was dus plezant om dit te vergelijken met elkaar. De verwarmde broodjes werden klaargezet samen met de zelfgemaakte eier- en tonijnsalade. Ook de choco en de verschillende confituren mochten niet ontbreken. Nadien kregen de kinderen elk nog een ijsje met koek en chocoladesaus. Jammie!! Eventjes pauze: amai, dat doet goed! Want de gas stond deze week al serieus open. Tijd om even terug te schakelen. Enkele kinderen bedachten grappige namen voor de Rode Duivels. Zo had je Nicholas Lompe baard en Marouanne Ferrari, … Anderen speelden de Slimste Mens of schaakten. Tafels werden aan de kant geschoven, stoelen in een halve cirkel geplaatst en enkele liederen werden al eens ingeoefend om geen mal figuur te slaan voor onze tiroleravond. De 2 jodelaars stapten, al spelend op de accordeon, de zaal binnen en het handgeklap begon voor een vol uur. Bij deze bedanken we ook Jeka, want zij sponsorden deze avond voor ons vijftig jarig jubileum. We komen namelijk sinds 1968 naar Oostenrijk. Jodelahitie, jullie zijn hier lekker nie!! Wij amuseren ons hier aan de Lech, jammer genoeg zijn we al halfweg! (lees: zingen J ) Om 21.30 uur gingen de lampjes letterlijk en figuurlijk al uit. We worden echt moe!! Dus bij deze: Slaap goed en tot morg…….(snurk, snurk, snurk) Vandaag de meisjeskamers, morgen komen de jongenskamers op de blog.
Om half 8 galmde ons schoollied ‘Color the world’ weer door de gangen. De meeste kinderen sprongen onmiddellijk uit hun bed, maar hier en daar was er toch iemand die het nog te vroeg vond. De meisjes dansten op het bordes (zij slapen op de eerste verdieping) uitbundig mee, de jongens aanschouwden het tafereel. Meester Danny schrok zich een hoedje toen hij een kamer binnenstapte en voor zich een gemaskerde Anonymous stond. Het was één van de jongens van het 6e die een grapje wilde uithalen. Gelukt! Het was toch speciaal, zo wakker worden met elkaar en de leerkrachten op een weekenddag.
Een eenvoudig ontbijt stond op ons te wachten om 8.00 uur. Goed eten was de boodschap, want de 2de skiles kondigde zich aan. Juf Yasmine was ondertussen verpleegster van dienst. Zij zorgde ervoor dat iedereen zijn medicatie ontving. Daar het een paar graden frisser was dan gisteren werd iedereen na het invullen van het dagboek gevraagd zich lekker warm in te duffelen. In galop trokken we naar de skipiste. De materiaalmeesters zorgden ervoor dat het uitdelen van de ski’s vlot verliep. Daar kwamen de skimonitoren al aan. René, Hubert en David waren opnieuw van de partij. Gaby liet zich vervangen door Dominique. Een jonge, frisse kerel (sorry voor de namen van gisteren, maar ons Oostenrijks/Duits is nog niet goed genoeg om hen te verstaan). Een ‘feut’ op de skibaan. Feut? Daar komt later in het verslag meer uitleg over. De eerste 3 groepen vertrokken snel naar de babylift. Groep 1 en 2 schoven vlot door naar de bananenlift en ook groep 3 volgde na een uurtje. Parallel, ploegen, …. hoorden we langs alle kanten. Iedereen deed zijn uiterste best. De tijd vloog voorbij. Op een bepaald moment ging de dorpssirene. Was er brand, lawinegevaar of was het de aankondiging dat de burgemeester bij ons langskwam? We kunnen het niet zeggen. Maar echt waar het hoofd van Stanzach, Hans Peter, kwam ons op dat moment persoonlijk groeten. 12.00 uur ski’s inleveren, skilaarzen wisselen voor wandelschoenen of sneeuwlaarzen en weer naar Bergland. De kookploeg stond ons al op te wachten. Ze serveerden: wortelsoep of courgettesoep, rijst met zoetzure saus en kip. Nagerecht: een banaan! Meermaals moest er bijgevuld worden. Iedereen had precies reuzehonger. Meester Kristof kondigde het verloop van de namiddag aan. Wandelschoenen, muts en handschoenen moesten aangedaan worden. Ook de skibroek en –jas trok men het best aan. Toch was er nog 1 vraag: “Mag je ook zo van die botten aandoen die zo wat hoog zijn?” Dit werd niet meteen begrepen, dus legde hij het met extra elementen uit. Heel de eetzaal was aandachtig aan het luisteren en beeldde de laarzen in. “Ook goed” zei meester Kristof, daarop antwoordde hij:”Ok, maar ik heb er zo geen!” Heel de zaal lag plat! Om 14.00 uur vertrokken we voor de stevige dorpswandeling door Stanzach. Meester Danny die al het langste onze sneeuwklassers begeleidt, gaf onderweg heel wat info over Stanzach. Sommige kinderen hingen aan zijn lippen en stelden veel vragen, anderen waren meer geïnteresseerd in het prachtige sneeuwlandschap. Iemand kwam zelfs tot de ontdekking dat melk van een koe komt. Eureka! Een Stanzacherine (is dat de naam voor een vrouwelijke inwoonster van Stanzach?) zal ons nooit meer vergeten: op het ijzeren brugje, waar wij allen opstonden, wilde zij ons passeren. En wat deden wij? Wij vormden een tunneltje met onze armen, zodat het oude vrouwtje onder door kon. Zalig zicht! Halverwege werd er haltgehouden voor sneeuwpret. Sommigen lieten zich helemaal ondergraven, sneeuwengelen werden gevormd, koprollen en wieltjes werden gedraaid. Als afsluiting nog een sneeuwrun en dan weer naar Bergland. Ondertussen sneeuwde het goed en een nieuwe laag vormde zich. Ideaal voor morgen de skilessen. 16.30 uur: Tijd voor warme chocolademelk met speculaas. Heerlijk! Daarna iedereen douchen en een brief schrijven aan de ouders. Jullie kijken er vast naar uit om de avonturen van je zoon/dochter persoonlijk te lezen. De jongens douchten zich op 4 minuten, de meisjes ook bijna J De handdoeken werden opgehangen om te drogen, vuile kledij in de linnenzak gepropt en short en t-shirt aangedaan om zich in het zweet te werken bij het avondspel. Na het avondeten (boterhammen en restjes van deze middag) zaten ‘3 wijzen’ op ons te wachten. Rarara wie is het wijste? Zij verklaarden de woorden broekgalg en roeptoeteren, ze legden de betekenis van Korspel uit, ze vertelden over een Jan van Gent, … Iedere wijze had zijn verhaal, maar maar één verhaal was echt waar. BTW een feut = een nieuweling, iemand die pas komt kijken. Tijdens de pauze kregen de leerlingen een cola, een fanta, een glaasje water, een glaasje fruitsap, … en een stukje fruit. Op school is het enkel woensdag fruitdag, maar hier zorgen we iedere avond voor een gezond tussendoortje. Verschillende ploegen streden om de titel ‘de meest wijze’. Zijn het de 6 wijzen, de kenners, de gebroken skilatten, de koksmutsen (ja, ja onze kookploeg streed ook mee voor deze eervolle titel), de superhelden, de wijze eenhoorns, de lachende kakjes, de konijnenkeutels of de 6 wijzen 2.0? En de winnaars zijn (tromgeroffel ............................) de wijze eenhoorns! Om 21.30 uur trok iedereen naar zijn slaapkamer. Tanden poetsen ….. en naar bed. SLAAPWEL en tot morgen. Guten morgen!
Volgens experten komen eb en vloed niet voor in Oostenrijk, maar toch was het om 6.20 uur al ‘hoogwater’ in onze nieuwe thuis. De meesten waren nog in dromenland en zongen waarschijnlijk in zichzelf: O mooie bergen van Tirolerland! En inderdaad als de gordijnen opengeschoven werden, werden we verrast door een adembenemend zicht. De ‘echte’ bergen toonden zich in al hun glorie! Toen we juf Yasmine tegenkwamen vertelde ze ons een ander tijdstip. Om 5u55 was het ‘The New York fashion week’ of waren het enkele op hol geslagen meisjes die een modeshow hielden?!? (namen bekend bij de redactie) 7u.19 Hilariteit alom: Op één van de jongenskamers lag er iemand nog heerlijk te knorren (half) onder zijn bed. De kamergenoten dachten dat hij uit zijn bed was gevallen. Maar nee, ’t was zijn eigen ‘mancave’. Om half acht galmde voor de allereerste keer het schoollied 2018 'Color the world' door de gangen. Wit zal hier de volgende week de hoofdkleur worden. Moeizaam gingen de eigen gordijnen ook open, maar al snel was het bedrijvigheid alom: opfrissen, tanden poetsen, op zoek naar de eerste ‘verloren’ spullen. Dat hoort er bij! 8u.00 De overgebleven boterhammen, sandwiches, koeken, … verdwenen in de ECO-ton. Net als in De Hoeksteen is er hier bij JEKA in Stanzach veel aandacht voor het milieu. Eieren met of zonder spek was het ideale ontbijt om de eerste skiavonturen tegemoet te treden. Aan het rumoer te horen stonden de zenuwen gespannen. ‘Safety first’, zou de Smos zeggen: elke leerling kreeg een helm aangemeten. Leveranciers van dienst waren meester Kristof en Franky. Ondertussen werd het dagboek aangevuld met de eerste herinneringen aan deze sneeuwklassen. Degenen die klaar waren werkten in hun ontspanningsbundel. Dat lukte niet voor iedereen. Sommige ouders hebben deze voor zichzelf thuis bewaard. We verwachten deze dan wel terug op vrijdag 9 februari. Ingevuld! In 4 groepen zakten we tussen 10 en 11 uur af naar de kelder van één van de JEKA-kantoren waar de medewerkers ons al opwachtten. Skilaarzen werden gepast en goed bevonden, de juiste lengte van ski’s werd bepaald en alles kreeg een naamsticker. Nog even de bindingen laten afstellen bij Sven en dan werd de laatste hand gelegd aan de uitrusting met een paar skistokken. Iedereen maakte zich al op voor de calvarietocht naar het skikot, de berging voor onze ski’s. Uit het verleden wisten we dat deze klimtocht met skilaarzen, ski’s en stokken als superzwaar werd bevonden. Gelukkig stond er dit jaar een aanhangwagen klaar die de latten netjes per groep naar boven bracht. Oef! ’s Middags werden de Tirolerbroodjes gesmaakt en voor de liefhebbers was er een bordje pitavlees. Ons kersverse kookteam scoort! Met een gevulde maag was het tijd om ons klaar te maken voor de eerste skiles. Met de zweep in de hand zorgde meester Danny dat de groep ruim op tijd aan de skipiste was. Zo was er voldoende tijd om het skimateriaal voor de eerste keer juist aan te doen en dat was nodig want zo’n stugge laarzen waren velen nog niet tegengekomen en dan al die bindingen … Dit moment ging gepaard met vele ups-and-downs maar niemand liet zich klein krijgen. Er bleek ineens wel iemand tussen te zitten met 2 linkervoeten. Dan de latten … welke latten? Waar? … De aanhangwagen was nog niet gearriveerd …, maar niet getreurd: meester Kristof heeft ook een diploma van turnleraar en hij zette een polonaise in gang waarbij elke spier opgewarmd raakte. Stipt om 14 uur doken de skimonitoren op, steeds herkenbaar aan hun rode outfit. Dit jaar luisteren zij naar de namen David, René, Kiki en nog een man met een oorbel (naam zullen we morgen nog eens vragen) . Na een korte kennismaking, waarbij het uitspreken van de namen voor heel wat gegiechel zorgde, startte elke groep met het onder de knie krijgen van de belangrijkste basistechnieken: stoppen en draaien. Al snel werd door 2 groepen de eerste skilift, de babylift genaamd, met gemak ‘beklommen’. De eerste slang, lees slalom, werd gemaakt en de heuveltjes toverden vele malen ‘joehoe’ op de lippen. Iedereen maakte vorderingen op zijn/haar eigen niveau en dat vinden wij als begeleiders mooi om te zien. Niemand liet zich vandaag ontmoedigen, hoe moeilijk het soms ook ging. The spirit zit goed. SBS De Hoeksteen rocks! Jan en Stan ontpopten zich als materiaalmeesters en zorgden dat na het skiën alle ski's netjes geordend per groep in het skikot belandden. Want: We zullen goed voor onze spullen zorgen, dan kunnen we ze weer gebruiken morgen (en overmorgen en de dag nadien en ...) Niet dat we onderkoeld waren, maar éénmaal terug in het heem deed die heerlijke kop warme chocomelk de innerlijke mens deugd en een wafeltje gaf ons hongergevoel nog wat uitstel. De eerste avondles ging door enerzijds in het ontspanningslokaal met als thema 'de geschiedenis van de ski' en anderzijds in de eetzaal met als onderwerp 'Stanzach, het dorp waar ik verblijf'. Juf Yasmine skiede door de les met haar meiden, de jongens werden onder handen genomen door meester Kristof. Na een uurtje drong de soepgeur door de gangen van Bergland. Onze kookouders stonden even paf toen ze zagen dat er weinigen nog soep eten thuis. Allé mama's vitamientjes geven hé. Aardappelen met kipburger en appelmoes gingen stevig naar binnen. Om nog maar te zwijgen over de tomaten, salade en vooral de komkommers! “Uitverkocht!” riep kookouder Rita! Als avondontspanning stond een quiz op het programma. Meester Danny ontpopte zich als quizmaster. Een quiz waarin kennis gekoppeld werd aan praktische proeven. 7 ploegen: De skiërs, SBS de kinders, het dreamteam, de sneeuwwinners, de wetenschappers, de gouden skiërs en de monkey's namen het tegen elkaar op. De strijd barstte los en duurde het bittere eind. De skiërs wonnen de strijd. Maar wat daar allemaal voor moest gebeuren...ballonnen stukblazen, fluiten na een speculaas te hebben gegeten, skilaarzen hooghouden, ...ze gingen er allemaal voor. Meester Danny sloot de quiz af met een daverend applaus voor alle deelnemers en wenste iedereen een goede nacht. Kinderen die graag nog een alfabetquiz wilden spelen mochten nog eventjes nablijven, maar om 21.30 uur besefte iedereen dat het eigenlijk beter slaaptijd was. Ouders, jullie hebben verstandige kinderen! Bij deze complimenten sluiten we dan ook maar beter af ;o) Bis morgen!! Hoipiepeloi,
We zijn veilig aangekomen in Stanzach! Het begon woensdagnamiddag eigenlijk al. De zuster stond in vol ornaat de leerkrachten op te wachten om de kegeltjes te plaatsen. Zo verzekerden we ons dat er zich geen auto’s op de parking voor de bus zouden parkeren. In de gietende regen werd het lint gespannen. Alles was klaar om kinderen en ouders te verwelkomen. Om 7.45 uur stonden de eersten al te trippelen om in te stappen. Je voelde de zenuwachtigheid (van de ouders?) hangen. Een kus, een traan en een knuffel passeerden nog gauw. Enkele kinderen moesten zelfs hun ouders geruststellen: “We zijn maar even weg hoor.” Ongelofelijk maar waar, maar half Korspel was weer gemobiliseerd om ons in de watten te leggen bij vertrek. Willy van de parochiezaal opende de deuren voor eventueel miezerig weer en bottelde de koffie op zijn sterkst. “Neem gerust wat koffie!” hoorde je de zuster op de achtergrond prevelen. Ook Mario, de papa van Daan, stak alweer de handen uit de mouwen en hielp meester Kristof met het inladen van de koffers. Juffrouw Yasmine verwelkomde alle vijfde- en zesdejaars. Ze onderwierp iedereen aan een pascontrole. Meester Danny legde de eerste contacten met de buschauffeur, stuurde de aanstormende valiezen de juiste richting uit en bracht structuur in de hectische instapminuten. En juf Marleen? Die stond er bij en keek ernaar (lees: ze zag dat alles goed en vlot verliep). Internetgazet was ook aanwezig. Een korte fotoreportage staat waarschijnlijk nu al op hun site. Om 8.30 uur vertrok de bus richting Oostenrijk. Buschauffeur Michel ruimde plaats voor Gino en Kristof, onze nieuwe mannen achter het stuur. Een eerste tussenstop om 10.20 uur drong zich op, want enkele blaasjes stonden op springen. En jammer genoeg zijn de Duitsers slimmer geworden dan voorheen, want nu stonden er controleurs bij de toiletten. Er moest effectief 0,70 eurocent betaald worden; onder de slagboom doorkruipen was geen optie meer. Een klas uit Bornem stopte op dezelfde parking. Zij gingen ook op sneeuwklassen, net enkele kilometers verder dan ons, in Holzgau. Tijdens de busreis hoorde je allerlei verhalen, weetjes, mopjes, … maar ook Korspelse woorden. Zo reden we langs een steengroeve. “Amai, da’s nogal e kot!” porde Lotte Machiels in de zij van Noor. Ook de hersenen werden getriggerd door meester Danny. Hij deelde de raadseltjes uit aan zowel de kinderen als de meegereisde toeristen. Bij de kinderen ontpopten de koppels Maite – Lore Baetens en Carsten – Sverre zich tot de beste hersenkronkels van SBS De Hoeksteen. Bij de toeristen lieten de ouders van Arlieke zich al kennen. Zij behaalden een 5 op 5! Proficiat aan allen! Half één en hoog tijd voor de eerste muziekquiz: Meester Kristof stond aan de knoppen en stuurde 7 popsongs de boxen door. Welk groepje kon met elke eerste letter een woord vormen? Noa en Jelka wonnen afgetekend met een score van 6 op 7. Zij mogen later op de week het openingsnummer kiezen. Sommigen bleken nu al in form te zijn voor deze afscheidsfuif: Joren en Jarne brulden de teksten luidkeels mee en Wout toonde zijn ‘dansskills’. 13.50 De bus zette zich een tweede keer aan de kant in Hockenheim, ook de thuisbasis van het beroemde formule 1-circuit. Het kleingeld werd boven gehaald om opnieuw door de ‘douane’ te raken; het leek net alsof we terug in de tijd gingen en in Oost-Duitsland waren … Opeens zagen we bekende gezichten. Het waren de begeleiders van een school uit Herselt. Zij logeren in Elmen, maar skiën in Stanzach. 14.45 Bij het verderzetten van onze reis kregen we meteen goed nieuws: het sneeuwde in Stanzach! We passeerden ook een vliegtuigmuseum waar onder andere een Concorde tentoongesteld wordt, samen met zijn Russische tegenhanger. Deze knappe toestellen spreken nog steeds tot de verbeelding. 15.30 Het animatieteam arriveerde om hun sportquiz te presenteren. Was deze een beetje te moeilijk of heeft meester Joost nog werk voor de boeg? Wie zal het zeggen? Eén ding was zeker: opnieuw zwaaiden enkele leerlingen van het vijfde leerjaar de plak. Ook het kookteam liet zich voor het eerst een keer gelden en won de eerste prijs bij de volwassenen. Wiplala, een kleine toverjongen van 10 cm, verscheen op de televisieschermen. Vele monden sperden open en gaapten naar de film. Sommigen sloten echter de ogen. Toch was het geen griezelfilm. Waarschijnlijk stapte ook het zandmannetje de bus op vanmorgen. Terwijl de film ten einde liep, reed de bus de laatste stopplaats op. Het was ondertussen 18 uur. En of het er om te doen was: we overschreden de Allgauer Tör (de poort naar de Alpen) en langs de baan lag er sneeuw. Pret alom! Rond 19.40 uur arriveerden we dan eindelijk in onze heimat voor deze week: Stanzach. Ook hier lag de sneeuw rijkelijk. De aankomst werd met gejuich gevierd en onze buschauffeurs bedankten we voor bewezen diensten. Rugzakken, jassen en ander materiaal scharrelden we bij elkaar en we stapten richting Bergland (zo heet ons huis). Daar ontmoetten we nog een andere school met 60 leerlingen. Zij vertrokken met onze bus terug naar huis. Je kan het je al voorstellen: drukte en chaos! Maar dankzij onze voortreffelijke leerlingen verliep dit als een fluitje van een cent. We zaten zelfs om 21.15 uur al spaghetti bolognaise te eten terwijl onze kamers ook al geïnstalleerd waren. Wat een topprestatie! Om 22.00uur gingen de eersten de binnenkant van hun ogen inspecteren. De anderen speelden nog een halfuurtje gezelschapsspelletjes. Om kwart voor elf hoorde je de sneeuw vallen, de volle maan scheen op enkele hoofdjes en de berg lachte al eens kort op ons. Slaap zacht Afgelopen dagen werkten de leerlingen van het vijfde en zesde leerjaar in hun sneeuwklasbundel. Oostenrijk namen we onder de loep en liedjes werden ingezongen. Stanzach here we come!
|
Proudly powered by Weebly